Stary dwór i rekord kilometrów
Chłodno, mokro , ponuro…takie były nasze pierwsze wrażenia kiedy spotkaliśmy się na zbiórce pod szkołą w Pustelniku. Ktoś tam przeziębiony, ktoś tam nie mógł i koniec końców w trasę wyruszyliśmy w siódemkę. Pogoda nie sprzyjała wędrówce. Początkowo myśleliśmy, że zakończymy spacer po kilku kilometrach. Nie przeszło nam wtedy przez myśl, że pobijemy nasz rekord drużyny w odległości marszu!
Wędrówka w obiektywie
Po jakimś czasie doszliśmy do Wólki Wybranieckiej. Niewiele pewnie osób wie, że z tej właśnie miejscowości pochodzi rodzina Romana Dmowskiego. Po gospodarstwie dziadków wielkiego Polaka nie ma już śladu. Może to byłoby dobre zadanie dla naszej drużyny, żeby spróbować zlokalizować rodzinne siedliszcze Dmowskich?
Urocza jest przyroda okolic Pustelnika. Niby co raz mijamy domy i gospodarstwa, niby w oddali słychać przejeżdżające szosą samochody, a jednak przez drogę przebiega nam kilka sarenek. Kilkadziesiąt metrów od nas przechadza się para bażantów. Mimo pochmurnej pogody, wędrówka zaczyna nam się co raz bardziej podobać!
Na rozstaju dróg decydujemy się iść dalej! Cel? Suchowizna na rzeczką Czarną i dwór, który podobno w tej miejscowości się znajduje. Ciekawe czy uda nam się go odnaleźć 😉
Jesteśmy już w Suchowiźnie, przy drodze wije się rzeczka Czarna tworząc dosyć urokliwy krajobraz. Trochę już nas bolą nogi i pojawiają się pierwsze oznaki zmęczenia. W oddali w dolinie majaczy nam zarys dworu. Chcemy podejść bliżej, nie jest to do końca takie proste, bo musimy przeprawić się wąską kładką przez rzekę.
Przeprawa przez rzeczkę znajduje się w wyjątkowym miejscu. Po drugiej stronie odnajdujemy zarys jakiejś budowli. Może kiedyś coś się tutaj znajdowało? Dopiero po powrocie sprawdzę na mapie, że była to lokalizacja młyna w Suchowiźnie. Robimy kilka zdjęć i ruszamy już w drogę powrotną do Pustelnika.
Wiatr przepędził chmury, rozpogadza się tak jakby wyjątkowo dla nas. Dalszy marsz umilamy sobie różnymi opowieściami. Po kilku kilometrach czujemy zmęczenie. Pojawiają się pierwsze odciski, ale walczymy dzielnie o kolejne metry. Cały czas towarzyszy nam rzeczka Czarna. Za Góździówką wychodzi bystre słońce. Robi się naprawdę ciepło. Zostały nam ostatnie kilometry. Po kilkudziesięciu minutach marszu, zmęczeni z obolałymi nogami docieramy do Pustelnika. Na szybko sprawdzam ile kilometrów udało nam się przejść. Wychodzi jak nic ponad 15! To dużo – nasz rekord. Dobre przetarcie przed obozem drużyny!